Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 2010

Η απουσία σου κάθε μέρα όλο και ποιο μεγάλη, η φιγούρα σου είναι εδώ σε ότι κάνω, είσαι μακριά μου όμως. Σηκώνω το τηλέφωνο να σε πάρω να σε ακούσω έστω για λίγο, αλλά δεν πρέπει, δεν μου φταις κάτι να σε αναστατώνω συνέχεια . Και όμως πεθαίνω για μια σου λέξη μόνο, να σε ακούσω. Μωρό μου νοιώθω μόνος και φοβάμαι , φοβάμαι πολύ. Θυμάσαι τι μου είπες την μέρα που έμαθα για το Μαριάκο ‘’Φοβάμαι ότι θα σε χάσω , πρέπει να ξέρω γιατί πρέπει και εγώ να ρυθμίσω την ζωή μου’’ , έτσι μου είπες και είχες τόσο δίκιο. Αλλά εγώ δεν μπορώ να σκεφτώ την ζωή μου χωρίς εσένα.

2 σχόλια:

  1. Καλησπερα...
    Χαιρομαι που σε συναντω και ακομα πιο πολυ που μοιραζομαστε κοινες σκεψεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σε ευχαριστω για το σχόλιο σου , χαιρομαι να γνωρίζω ανθρώπους με ιδιες σκεψεις και ευαισθησιες.....Θα σε δω κάπου στο ΄΄δρόμο ΄΄ λοιπόν.Να είσαι καλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή