ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΔΕ ΒΡΕΘΗΚΑΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟ ΕΝΟΣ ΔΙΛΗΜΜΑΤΟΣ... ΚΑΙ ΔΕ ΞΕΡΑΜΕ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΣΩΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΤΟΥ; ΤΟ ΤΕΛΟΣ...; ΚΡΥΜΜΕΝΟ ΧΑΡΤΙ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ. 

MONO ΠΟΥ ΕΓΩ ΔΙΑΛΕΞΑ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΕΙΠΕΣ !!!! ΠΟΣΟ ΔΙΚΙΟ ΕΧΕΙΣ ............ ΜΗΝ ΕΙΣΑΙ ΤΟΣΟ ΑΥΣΤΗΡΗ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΟΜΩΣ , ΔΕΝ ΕΜΑΘΑ ΠΟΤΕ ΝΑ ΜΕ ΑΓΑΠΑΝΕ ΚΑΙ ΕΣΥ ΜΟΥ ΤΗΝ ΕΔΩΣΕΣ ΑΠΛΟΧΕΡΑ.

Εκτός από την καρδιά μου το όνομα σου χαράχτηκε και στο σώμα μου, στην γλώσσα των νεραϊδών. Έτσι θα σε κουβαλώ πάντα μέσα μου και πάνω μου .....

Πάλι εδώ με πόνο Βουβό........τουλάχιστων σήμερα ας καταφέρω να σε ονειρευτό

Kαληνύχτα Νινί μου

Μακριά σου πως να αντέξω

Μακριά σου πως να αντέξω
Πόσο θα 'θελα να ήμουνα εκεί
Να μπορούσα απλά να τρέξω
Κ να σπάσω της σιωπής τη φυλακή
Μείνε λίγο στη γραμμή

Μείνε !!!

Μεινε μεσα στα ονειρα μου και στην ζωη μου..............μεινε !!!Απλα μεινε...............

Στο Κατερινακι μου............

Τι τραγούδι να σου πω που να σε ξέρει
Να’ ναι εκεί όταν γελάς κι όταν φοβάσαι
Να’ ναι εκεί όταν μεθάς κι όταν λυπάσαι
Κι όταν κρύβεσαι στης μοναξιάς τα μέρη

Τι τραγούδι να σου πω
Εκεί που πας
Να μη μοιάζει με κανένα
Μα να μοιάζει μ’ όλα όσα αγαπάς

Τι τραγούδι να σου πω, που να’ χει αέρα
Σαν κι αυτά μες τις κασέτες που’ χουν λιώσει
Γιατί πάτησαν το χρόνο, σ’ έχουν νιώσει
Πήραν σήκωσαν το φως κι εδώ το φέραν

Τι τραγούδι να σου πω, χωρίς ουσία
Να το φτύνουν οι σοφοί κι οι μπερδεμένοι
Να γεννιέται στα ρηχά κι εκεί να μένει
Να μην έχει λάμψη, ούτε αξία…
Μα να φέγγει στη δική σου καταχνιά

Στίχοι: Παναγιώτης Κατσιμάνης
Μουσική: Δημήτρης Μητσοτάκης
Πρώτη εκτέλεση: Ενδελέχεια
Άλλες ερμηνείες: Γιάννης Κότσιρας

Βουβά συναισθήματα

  Βουβά συναισθήματα

Υποσχέσεις που ειπώθηκαν μα δεν κρατήθηκαν

στοιχειώνουν τη σκέψη μου και ματώνουν την καρδιά μου

απλώνοντας παντού ένα γκρίζο κενό.

Η ανάσα μου αιχμαλωτίζεται από την αλμύρα των δακρύων

που κυλάνε στο πρόσωπο μου και μετατρέπουν το συναίσθημα σε ουσία.

Ασφυξία είναι το μόνο που μπορώ να νιώσω.

Η ανάγκη να μεταφερθώ στο παρελθόν παραμένει ανικανοποίητη.

Κάποτε αυτά δεν υπήρχαν.

Ήταν μόνο ένα άσχημο όνειρο.

Πίστευα πως κάτι τέτοια όνειρα ποτέ δε γίνονται πραγματικότητα.

Γιατί ποτέ δε θα μπορούσες να είσαι έτσι.

Κι όμως σ' αγαπώ περισσότερο από ποτέ.

2010 ------> 2011

Η ώρα πλησίαζε 12, και ο χρόνος θα άλλαζε....απομονώθηκα σε ένα δωμάτιο στο σπίτι Ένας κόμπος υπήρχε στο στομάχι μου, που ανέβαινε σιγά σιγά και μου έπνιγε τον λαιμό. Ήθελα να κλάψω να φωνάξω αλλά .......Τις σκέψεις μου τις διέκοψε ένα χάδι από έναν μικρό άγγελο. ''Μπαμπάκα μου τι έχεις ?''  με ρώτησε, συγκράτησα τα δάκρυα μου που με έπνιγαν, με έπιασε από το χέρι και μου είπε ''έλα θα αλλάξει ο χρόνος ''. Χαμογέλασα την κοίταξα......φόρεσα την μάσκα του καλού πατέρα, του καλού συζύγου, του καλού γιου και την ακολούθησα στο σαλόνι που καθόντουσαν. Όλοι αυτοί που με ΄΄αγαπάνε΄΄ όλοι αυτοί που ΄΄νοιάζονται΄΄ για μένα ήταν εκεί.Η διαφορά ήταν ότι όλοι αυτοί ποτέ δεν ΄΄νοιάστηκαν΄΄ ποτέ δεν με ΄΄αγάπησαν ΄΄ πραγματικά.