Υποσχέσεις που ειπώθηκαν μα δεν κρατήθηκαν
στοιχειώνουν τη σκέψη μου και ματώνουν την καρδιά μου
απλώνοντας παντού ένα γκρίζο κενό.
Η ανάσα μου αιχμαλωτίζεται από την αλμύρα των δακρύων
που κυλάνε στο πρόσωπο μου και μετατρέπουν το συναίσθημα σε ουσία.
Ασφυξία είναι το μόνο που μπορώ να νιώσω.
Η ανάγκη να μεταφερθώ στο παρελθόν παραμένει ανικανοποίητη.
Κάποτε αυτά δεν υπήρχαν.
Ήταν μόνο ένα άσχημο όνειρο.
Πίστευα πως κάτι τέτοια όνειρα ποτέ δε γίνονται πραγματικότητα.
Γιατί ποτέ δε θα μπορούσες να είσαι έτσι.
Κι όμως σ' αγαπώ περισσότερο από ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου