Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010

Παραμονή Χριστουγέννων

Πετάχτηκα.........η ώρα ήταν 9:30.Τα παράθυρα ήταν κλειστά και δεν είχα καταλάβει εάν ήταν νύχτα ή μέρα. Εξάλλου εδω και πολύ καιρό όλα αυτά για μένα είναι μπερδεμένα....πότε είναι νύχτα και πότε είναι μέρα. Ο μεγάλος μου γιος ντυνότανε για να πάει στα κάλαντα, πηγαίνοντας με πίσω και εμένα όταν ήμουν μικρός και πήγαινα για κάλαντα. θυμάμαι από το προηγούμενο βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ, περίμενα να έρθει η επόμενη μέρα για να πάμε με τα ξαδέρφια μου να τα πούμε σε όλο το Συνοικισμό. Αφού τον έβγαλα στην πόρτα και τον έβλεπα να φεύγει με έπιασε μια μεγάλη στεναχώρια. Ο λόγος που πετάχτηκα από το κρεβάτι μου ήταν γιατί στο όνειρο μου είδα την Κατερίνα μου. Έσκυψα να δω το ρολόι και είδα την ημερομηνία .... 24/12. Έκλεισε ακριβώς ένας μήνας, ένας μήνας από τότε που χωρίσαμε. Ένας μήνας.......η Κατερίνα δεν ήταν μια σχέση, ήταν ένα κομμάτι του εαυτού μου. Κοντά της αισθάνθηκα πάλι παιδί, αισθάνθηκα σιγουριά, και πάνω απ όλα αισθάνθηκα πως είναι να σου δίνουν αγάπη. Αγάπη μια λέξη μαγική εάν δεν την έχεις νοιώσει ποτέ σου, εάν δεν την έχεις γευτεί. Είναι δύσκολο να μάθεις να σε αγαπάνε εαν ποτέ σου δεν έχεις αγαπηθεί και έχεις μόνο αγαπήσει. Αποφάσισα να είμαι κοντά στα παιδιά μου, και δίπλα σε έναν άνθρωπο που όλα τα συναισθήματα πέρας της μητέρας των παιδιών μου είναι ''νεκρά'', και να αποχωριστώ τον άνθρωπο που όλα αυτά τα 2 1/2 χρόνια μου στεκότανε δίπλα μου και με έκανε να νοιώθω όμορφα, καταπληκτικά. Κατερινάκι μου θα μπορέσεις ποτέ να με συγχωρέσεις για ότι κακό σου έκανα. Αν ήξερες πόσο μου λείπεις και πόσο σε αγαπώ. Πρέπει όμως εάν σε αγαπώ αληθινά να σε αφήσω να φτιάξεις τη ζωή σου, όπως πραγματικά σου αξίζει. Εγώ μόνο προβλήματα μπορούσα να σου δώσω, και όχι μια ζωή αντάξια σου. Σ ’αγαπώ και αυτό δεν μπορεί να μου το πάρει κανείς, γιατί είναι δικό μου….δικό μας. Σε λατρεύω ζωούλα μου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου